پس از تبعید امام خمینی (ره) به نجف ایشان باز هم فریادهای حق طلبانه و ظلم ستیز خود را علیه رژیم، از طریق سخنرانی ارسال پیام های کتبی و شفاهی به گوش ملت ایران می رساندند و بدین وسیله ماهیت بیدادگری و فساد وابستگی رژیم را افشا و آشکار می ساختند. 
امام (ره) در حوزه علمیه نجف به تدریس فلسفه سیاسی حکومت اسلامی، تحت عنوان ولایت فقیه، همراه با دروس فقه و اصول پرداختند و شاگردانی برجسته و هم فکر تربیت کردند. ثمره مجموعه این فعالیت ها، باعث آگاهی و رشد سیاسی روزافزون همه اقشار اعم از تحصیل کرده ها، روحانیان، بازاری ها، شهری ها روستا یی ها و ... گردید. از این رو، رژیم طاغوتی ایران با اعزام هیئتی به بغداد و مذاکره با مقامات عراقی، خواهان ایجاد محدودیت برای امام بود تا آنجا که منزل ایشان در نجف در دوم مهر ماه ۱۳۵۷ ش توسط نیروهای امنیتی عراق محاصره شد و رفت و آمدها، محدود و کنترل گردید. پس از این که دولت بعثی عراق، رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) را از فعالیت های سیاسی و مذهبی بر ضد رژیم شاه در کشور عراق منع کرد، ایشان نجف را به قصد اقامت در کشور کویت ترک نمود. اما دولت کویت برای حفظ روابط خود با شاه از ورود امام به این کشور جلوگیری کرد. بنابراین امام پس از توقفی کوتاه در مرز بصره به بغداد رفته و روز دیگر عازم پاریس شدند.